Donostiara eta Realera 1991ko udan iritsi zen, eta John Toshackek Balkanetako Gerra hasi baino lehentxeago fitxatu zuen. Monte Igueldo Hotelera bidali ninduten eta hurrengo egunean esnatu eta paisaia ikusi nuenean konturatu nintzen hau nire hiria zela. Hurrengo urteetan, 90eko hamarkadako Realaren erreferenteetako bat bihurtu zen, 146 partida eta 81 gol sartuta. Baina bidea ez zen erraza izan, Mehok oso urte zailei aurre egin behar izan baitzien bere herrialdeko gerrarekin. Reale Arenan Ander Izagirreri eskainitako elkarrizketan 'Gerra eta Futboleko Oroitzapenak saioan' jokalari txuri-urdina gertuagotik ezagutzeko aukera izan genuen.
"Mostar hirian jaio nintzen. Hiri berezia, beste kultura, etnia eta erlijio batzuekin bizitzeko ohitura handikoa. Baina hori ez da inoiz arazo bat izan". Mostarreko beste mutil bat izan zen, oso haurtzaro politarekin. "Eskolara joaten nintzen, lagunak nituen, ametsak, ume guztiei gertatzen zitzaizkien gauzak. Inoiz ez genuen arazorik izan, aurre ikusten ez zen zerbait zen, agian umetan ez duzu errealitate osoa ikusten", esan zuen Kodrok. Ikasketak futbolarekin tartekatu zituen, eta laster bete zuen bere ametsetako bat: Velez Mostarren jokatzea. Gogor entrenatu zuen eta gerra hasi baino lehen bere herrialdea utzi zuen Realean probatzeko.
Hiri handi batekin eta talde handi batekin topo egin arren, hasiera ez zen erraza izan Mehorentzat lesioen ondorioz. "Badakit kanpotik natorrela eta berehala erakutsi behar dudala ona naizela. Baina min hartu nuen. Toshackek esan zidan horrela jarraituz gero Dubrovnikera bidaltzen ninduela". Berehala buelta eman zion, eta behin lesioa sendatuta, bere lehen gola sartu zuen, Santiago Bernabeun. Gol horrek apur bat lasaitzeko eta konfiantza irabazteko balio izan zion. Une horretatik aurrera bosniarraren ibilbidea geldiezina izan zen, defentsei eta aurkariei aurre egin behar izan zien, baina baita bere herrialdeko gerraren amesgaiztoaren aurka borrokatu ere. "Gerra hasi zenean shockean sartu nintzen, hasieran ez duzu ulertzen. Gero beldurra iristen zaizu, familiak eta lagunak han zeudelako, Bosnian", kontatzen zuen Kodrok. Bere herrialdetik milaka kilometrora Kodrok inguruko jendearengan, klubean eta taldekideengan oinarritzea erabaki zuen. "Zortea izan nuen jendearekin eta Realaren laguntzarekin, gerrarekin bizitzen lagundu zidaten. Realak eta biok elkarren beharra genuen", esan zuen errealista ohiak.
Kodroren ustez, nazionalismoaren etorrerak, beste faktore batzuekin batera, Bosnian oraindik irauten duen liskarra eragin zuen. Gerrak gorrotoa uzten du, adiskidetzea ezin da lortu egia historikorik gabe. "Nire seme-alabek eta nire seme-alaben seme-alabek gerraren ondorioa biziko dituzte. Bakea oraindik ez da Bosniara iritsi", onartu zuen Kodrok.
Atzoko saioan, halaber, Ukrainako Lira Elkarteko Oleksiy Nikitin eta Denys Makyeyev ukrainarrak izan ziren, euskal eta ukrainar herrien arteko loturak sustatzeko. Elkarrizketa interesgarria izan zen, eta Donostian bizi duten errealitatea eta Ukrainako familiena kontatu zituzten biek. Meho Kodrok Ukrainan bizitzen ari den gatazkari buruz hitz egin nahi izan zuen, eta adierazi zuen ez dugula akatsetatik ikasten. "Ez nuen uste Bosniakoaren ondoren berriro gertatuko zenik. Baina gerra batean ezin zara neutral geratu, denok ahotsa altxatu beharko genuke injustizia jasaten duten errugabeak daudenean, eta kirolariek ere ahotsa altxatu beharko lukete". Meho Kodroren hitza, Realean hainbeste poz eman zizkigun kirolaria eta futbolaria.